Η Επιτροπή Βιβλιοθήκης από τις 8 Νοεμβρίου 2022 μέχρι τις 30 Μαρτίου 2023 διοργάνωσε ενδοσχολικό διαγωνισμό μαθητικής δημιουργίας. Οι μαθητές συμμετείχαν με οποιαδήποτε δική τους δημιουργία: ποίημα, πεζό, έρευνα, εικαστικό, μουσική σύνθεση, ταινία. Τα θέματα του διαγωνισμού αφορούσαν στις πιο κάτω θεματικές ενότητες:
1.Η περιβαλλοντική κρίση
2.Η κυπριακή Δημοκρατία και οι αγώνες των Ελληνοκυπρίων
3.Η Μικρασιατική Καταστροφή και η κληρονομιά του μικρασιατικού ελληνισμού
4.Το 1974 πηγή έμπνευσης
5.Ελεύθερο θέμα
Διακρίθηκαν οι εξής μαθητές:
Α΄Βραβείο
Αναζητήσεις
Ι. Τι είναι ζωή; Τι είναι θάνατος;
Έχω ακούσει πολλούς να μιλάνε με τη γλώσσα της ψυχής
«Γιατί να έχω το ένα, αν μπορώ να είμαι και στα δύο»
Ακόμα και εδώ τα θέλουν όλα.
ΙΙ.Η φαντασία είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα
Ο καθένας έχει το δικό του
Και κανένας, μα κανένας δεν μπορεί να του το πάρει.
ΙΙΙ. Καθημερινά ακούω
Καθημερινά βλέπω
«θα έρθει ο ήλιος; θα έρθει η άνοιξη;
Ποιος ήλιος; Ποια άνοιξη;
Εάν αυτό που ζω είναι το φως
Τότε προτιμώ να ζω στο σκοτάδι.
Αϊβαζίδης Νικόλας, Γ3.2
Β΄ Βραβείο
Η τελευταία διαδρομή
Δεν έχω μπαταρία θα σε πάρω μόλις φτάσω
Σε κάνα δίωρο φτάνω έχε τον νου σου να ξεκινήσεις σύντομα
“Εντάξει αγάπη μου, καλό ταξίδι, να προσέχεις ”
Μια μάνα έτσι ξαφνικά είπε το τελευταίο αντίο στο παιδί της
Όλα ήταν μια απροσεξία είπαν
Μα ήταν όντως;
Ήταν όλα ένα λάθος λένε από δω και απ’ εκεί
Μα τώρα πια πάει έγινε ότι ήτανε να γίνει
Έτσι θα είπε εκείνος
“πάμε και ότι γίνει” είπε.
Μαμά με ακούς; εδώ κάτω είμαι, κάτω από μια χούφτα σίδερα
Μια παρέα χωρίστηκε χωρίς να ξέρει πότε θα ξαναβρεθεί
Ένας σύντροφος αγκάλιασε τον άνθρωπο του περιμένοντας εκείνο το τηλεφώνημα
“Έφτασα καλά είμαι”
Όμως στο βάθος ακούγεται εκείνη η φωνή που άρθρωνε
“πάμε και όπου βγει”
Και μετά το χάος
Αίμα, τζάμια, φωτιά
Μα γιατί άναψε φωτιά;
Έφτασαν στο σπίτι τους λένε μερικοί
Μα πλέον το σπίτι τους είναι εκείνη η χούφτα σίδερα
Ένας γονιός θρηνεί απόψε το παιδί του
την τελευταία του διαδρομή, το τελευταίο αντίο
και μαζί τους σπαράζει ολόκληρη χώρα
εκείνη την τελευταία διαδρομή
Χρυσοστόμου Έλλη, Γ3.2
Γ΄ Βραβείο
Κύπρος μου…
Κύπρος μου όμορφο νησί,
της Μεσογείου αγαπημένη,
ήσουνα όλο γέλια και ζωή
και τώρα λυπημένη.
Βάρβαροι κατακτητές
συνέχεια σε ποθούσαν
και λόγους για σκλαβιά
συνέχεια αναζητούσαν.
Μας πήρανε τα σπίτια μας,
κουρσέψανε τη γη μας,
οι Τούρκοι οι κατακτητές
μας πήραν το νησί μας.
Αμμόχωστος η άμμος σου,
που λάμπει και φωτίζει,
ελπίδες μας δίνει στη ψυχή
κι είναι εκεί να το θυμίζει!
Χωριό μου Ριζοκάρπασο,
με τους εγκλωβισμένους,
θα σ΄έχω πάντα στην καρδιά
μέσα μου ριζωμένο.
Θεέ μου δώσε μου φτερά,
ψηλά για να πετάξω,
να πάω στον Απόστολο
λαμπάδα για να ανάψω.
Κερύνεια κόρη όμορφη,
μα και Μπογάζι αγαπημένο,
γλυκά πορτοκάλια εις τον Καραβά,
της Μόρφου λιβάδι μοσχομυρισμένο.
Θέλω να ΄ρθω μα δεν μπορώ,
μου φράζουνε το δρόμο,
οι Τούρκοι οι κατακτητές
μου προκαλούν τον τρόμο.
Λεβέντη Πενταδάκτυλε,
με τις βουνοκορφές σου,
κράτα γερά το μπόι σου
κι όλες τις ομορφιές σου!
Κύπρος μου κι΄ αν σε σκλάβωσαν,
παντοτινά δεν χάθεις,
μην την φοβάσαι τη σκλαβιά,
κάποτε κοντά μας θα ΄ρθεις!
Θα ΄ρθει η μέρα, θα ΄ρθει η ώρα,
Θα ΄ρθει η μεγάλη η στιγμή,
που τ΄άσπρο περιστέρι θα πετάξει
και συ θα ελευθερωθείς.
Αντωνίου Νικολέττα, Β3.1
Α΄ Έπαινος
Η παρέλαση του σχολείου μας
Δύο περαστικοί στη παρέλαση της 25 Μαρτίου
-Να κοίτα αυτό το σχολείο τι ωραίος βηματισμός,
πόσο κομψά ντυμένοι, και όλοι ίδιοι!
-Μα δεν είναι αυτό το σχολείο που οι μαθητές κάνουν ουσίες;
-Ε και; Τις έκαναν για να είναι χαλαροί στην παρέλαση
-Δεν ήταν σε αυτό το σχολείο που παιδιά ήθελαν να αυτοκτονήσουν;
-Ναι, αλλά το έκαναν για να δείξουν το πάθος που είχαν για την παρέλαση
-Μα…
-Άσε μην το ψάχνεις και εγώ το έψαχνα παλιά αλλά κατάλαβα
ότι αν η παρέλαση, ο βηματισμός και τα ρούχα είναι καλά
τότε όλα τα άλλα δεν παίζουν ρόλο
ΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ήθελα να κάνω τους γονείς μου περήφανους
Δούλευα 2 χρόνια για να το πετύχω
Έκλαψα, κουράστηκα, δεν κοιμήθηκα
έτσι ώστε να μπορέσουν να με δουν να περπατάω με περηφάνεια
Ήθελα να με χειροκροτήσουν για τους κόπους μου
Αλλά ξέχασα
Ότι το «συγχαρητήρια για την παρέλαση που κάνατε»
είναι πιο σημαντικό από τα δικά μου όνειρα
Αϊβαζίδης Νικόλας, Γ3.2
Β΄ Έπαινος
Διήγημα : «Ψάχνοντας για το θύμα…» της Αντωνίου Νικολέττας, Β3.1