ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗ Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΓΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ
Α΄Βραβείο
Το ανδράποδο
Μισώ τους διψήφιους αριθμούς
Ειδικά αυτούς που φτάνουν έως το 20
Δεν με εκφράζουν
Δεν μου αρέσουν
Παρόλα αυτά εξαρτούμε από αυτούς
Πλέον δεν έχω ταυτότητα
Είμαι σαν ένα ακόμα τούβλο σε ένα κτήριο
Δεν το περίμενα αυτό….
Εξανδραποδισμένος από τα 17…
Αϊβαζίδης Νικόλας Γ 3.2
Έπαινοι
Άτιτλο
Κόντρα στο κύμα αντιστέκεται, παραμιλά και φαίνεται
ο εναντίον όλων αθόρυβος ακροατής.
Ψιθυρίζει στις πέτρες της θάλασσας,
παρακολουθεί μονάχα με υπομονή τα κύματα.
Παρασέρνουν τα βότσαλα στη στεριά,
ενώ ήσυχα δροσίζονται.
Ο ήλιος απογυμνώνει την αλμύρα.
Μιχαήλ Μαρία Γ6.1
«Αλύτρωτη Κύπρος μου»
Ένα μαύρο Σάββατο είκοσι του Ιούλη
εφτάσαν τα στρατεύματα στης Κύπρου το πεζούλι.
Ο κόσμος πάνω ανάστατος εβούραν να προλάβει,
Όσα εμείς εζήσαμεν ποιος να τα καταλάβει;
Εφάαν μας, επροδώσαν μας, έσιει γρόνους καμπόσους,
μα οι Ρωμιοί ατάραχοι αντέχουν άλλους τόσους.
«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζαιρη του κόσμου»,
γιατί πάντα προσέχει την που πάνω ο Θεός μου.
Τούρκζοι τζιαι Φράγκοι τζιαι Ενετοί ερέξαν στο νησί μας,
ποττέ όμως κανένας τους εν είσιεν την ψυσιήν μας.
Ψυσιή ατόφια, ελληνική κανέναν εν φοάται,
έναντι του Ελληνισμού, ποττέ μεν ξαναπάτε.
Τα βάσανα που ερέξαμεν μακριά που μάς να μείνουν
τζιαι στο όνομα σου Κύπρος μου πολλά κρασιά να πίνουν.
Γράφω τούντο ποίημα, με πόνο στην καρκιά,
να πάμε πίσω έσσω μας Λάπηθο, Καραβά.
Συμεού Γιάννης Γ1.1-2.1
Το «είναι» εν πάλει
Τρέχω, τρέχω, τρέχω,
η καρδιά βροντοχτυπάει στο στήθος.
ώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου,
Και τρέχω, τρέχω, τρέχω
Ακούω το ποδοβολητό του να με ακολουθεί
Νιώθω να με κατακλύζει το έρεβος της παρουσίας του
Και τρέχω, τρέχω, τρέχω
Τον μακρύ δρόμο ανηφορίζω
Θολώνει το τοπίο μπροστά μου,
Βροχή σκεπάζει τα μάτια μου.
Δεν είναι βροχή αυτό,
Είναι τα δάκρυα, του μη αναστρέψιμου παρελθόντος
Νιώθω να με τραβάει από πίσω,
Για να με κατασπαράξει.
Τρέχω, τρέχω, τρέχω
Γιατί τρέχω;
Ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω,
Ένα χέρι ανιδιοτελές για να πιαστώ
Στοχάζομαι στην άβυσσο που ζω,
Ότι η διέξοδος είμαι τελικά ΕΓΩ!
Εξαπίνης σταματώ.
Ο χρόνος παγώνει.
Στρέφομαι προς τα πίσω,
Και αντικρίζω τις αθεράπευτες πληγές μου
Απελπίζομαι, γιατρειά δεν υπάρχει,
Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου!
Ανάστα ψυχή μου πονεμένη,
Και κοίτα κατάματα τον δεσμώτη των ανεκπλήρωτων ονείρων μου.
Εφορμώ κατά πάνω του,
Στην άυλη παρουσία του,
Δεν υπάρχει φόβος πια.
Μόνο απόδραση από τον οχτρό, που πλημμύριζε το είναι μου
Ο πολέμιος συνετρίβη.
Και εγώ τώρα επικρατώ στην εσωτερική μου πάλη.
Λαγούδη Ηλέκτρα, Γ1.1-2.1
Τα αζήτητα
Μου το ζήτησαν τα χιόνια
Και της Άνοιξης τα αηδόνια
Μου το ζήτησε και η Πούλια
Να μη σ΄ αγαπώ
Μου το ζήτησε η αλμύρα
Του Αιγαίου η πορφύρα
Μου το φώναξε ο ήλιος
Και άλλο δεν μπορώ
Μου το ζήτησαν οι βράχοι
Όταν ήμουνα μονάχη
Να μη σε κοιτώ
Μου το ζήτησε και η νύκτα
Κι η τσιγγάνα χαρτορίχτα
Μου ΄παν να μη σ΄ αγαπήσω
Γιατί θα πονώ.
Χρυσοστόμου Έλλη Γ3.2
Ανθρωπισμός και Επιστήμη
Λένε ότι η Επιστήμη ωφέλησε την ανθρωπότητα
Λένε ότι οι μεγάλες ανακαλύψεις βελτίωσαν την ποιότητα ζωή μας
Μα όπου κοιτάξω βλέπω αισχρότητα,
Ανθρώπους θλιμμένους, μηχανές χωρίς ταυτότητα
Η Επιστήμη μου παρουσιάστηκε ως κάποια θεότητα
Κατάλαβα όμως ότι εκδικείται την ανθρωπότητα
Χειμώνα Ιωάννα Γ3.2